Kłodzko (województwo dolnośląskie, powiat kłodzki)

Muzeum Minerałów

Zapraszamy Państwa do odwiedzenia mieszczącego się przy ul. Czeskiej w Kłodzku Muzeum Minerałów. Muzeum powstało w oparciu o jedną z największych w Polsce prywatnych kolekcji. Zaprezentowano tu zbiór ponad 3000 okazów zawierających prawie 800 różnych minerałów.

Na ekspozycji „Minerały Świata” okazy zostały pogrupowane pod względem składu chemicznego. W gablotach zobaczyć możemy m.in. następujące grupy tematyczne: pierwiastki rodzime, siarczki, tlenki, siarczany, węglany, krzemiany itp. Taki układ wystawy umożliwia obserwację różnorodności wykształcenia i barw w minerałach o zbliżonym składzie chemicznym.

Osobną część wystawy stanowi ekspozycja „Minerały Polski”. Pokazano tu m. in. okazy ze złóż siarki w Tarnobrzegu, złóż solnych w Wieliczce, Bochni i Kłodawie, złóż cynku i ołowiu rejonu Olkusza i Bytomia, a przede wszystkim bogaty zbiór minerałów i kamieni ozdobnych z Sudetów. Należy nadmienić, że wiele z prezentowanych okazów ma dużą wartość historyczną gdyż pochodzą one z nieistniejących już stanowisk geologicznych.

Na wystawie zaprezentowano również meteoryty (w tym kilka znalezionych w Polsce) wraz z ich nietypowymi, często niespotykanymi na Ziemi minerałami. Niewątpliwie największą atrakcję stanowią tu niewielkie fragmenty powierzchni Marsa i Księżyca.

Całość uzupełniają okazy podstawowych skał magmowych, osadowych i metamorficznych, kamieni szlachetnych i skamieniałości (w tym również inkluzji w bursztynie i innych żywicach kopalnych). Czas zwiedzania około 30 minut.

Przy Muzeum funkcjonuje mały sklepik z minerałami, skamieniałościami, biżuterią i wyrobami z kamienia. Wstęp do sklepiku jest bezpłatny.

 

Twierdza Kłodzka

Prace fortyfikacyjne zamku prowadzono w XVI i XVII w., zintensyfikowano w XVIII w. po zajęciu ziemi kłodzkiej przez wojska króla pruskiego - Fryderyka II Wielkiego. Swój obecny kształt twierdza zawdzięcza głównie temu władcy.

Projekty twierdzy przygotowywało wielu wybitnych inżynierów-fortyfikatorów - w XVII w. Walentyn Saebisch i Jakub Carove, w XVIII w. holenderski fortyfikator Gerhard Cornelius de Walrave, którego założenia realizował pruski major inżynierii i królewski kartograf Christian Friedrich von Wrede. Od 1775 r. pracami kierował Ludwig Wilhelm von Regler.   

Prowadzone w II połowie XVIII w. prace sprawiły, że w miejsce zamku powstał donżon – centralne dzieło obronne twierdzy – otoczony łańcuchem bastionów, redut, kleszczy i fos wewnętrznych. W donżonie zbudowano trzypoziomowe kazamaty i magazyny o głębokości dochodzącej do 20 metrów, a w kazamatach - zbrojownię, aptekę, laboratorium i pomieszczenia dla załogi. Na terenie dawnego zamku dolnego powstały bastiony: Wysoki, Dolny, Widokowy, Alarmowy oraz Kleszcz Tumski. Warownię otoczono suchymi fosami o głębokości 10 metrów.

Swój obronny charakter twierdza straciła w II połowie XIX w. przekształcając się w magazyny i więzienie. W jej lochach osadzano polskich uczestników Powstania Styczniowego, więźniów politycznych, a w trakcie II wojny światowej żołnierzy podejrzanych o działanie na szkodę III Rzeszy oraz  jeńców wojennych różnej narodowości. Działały tu także, przeniesione w 1944 r. z Łodzi wraz z polską załogą, zakłady AEG, produkujące aparaty radiowe do łodzi podwodnych (U-Boot) oraz części do rakiet V1 i V2.

Po wojnie na terenie twierdzy mieściły się składy i magazyny wojskowe, a od lat 50. do 90. XX w. m.in. wytwórnia win. Od 1960 r., kiedy obiekt wpisano do rejestru zabytków, twierdza podlega ochronie konserwatorskiej.

Obecnie zwiedzać można dużą część twierdzy. Niezapomnianych wrażeń dostarcza wędrówka podziemnym labiryntem korytarzy minerskich, a widok z bastionu widokowego na miasto i okolice zachwyci każdego. Dodatkową atrakcję turystyczną stanowi udostępniony w 2012 r. fort Wielki Kleszcz, który przeszedł gruntowną modernizację. Wyremontowane i zaadaptowane pomieszczenia - sypialnia, kantyna, kasyno, lazaret, kazamata dowódcy, kazamata strzelecka - pełnią dziś funkcje edukacyjno-muzealne, prezentując odwiedzającym różne aspekty codziennego życia pruskich żołnierzy, stacjonujących przed laty na twierdzy, i dostarczając wiedzy o dziedzictwie przeszłości. Wykorzystanie nowoczesnej technologii (multimedia) w ramach eskpozycji dodatkowo utrwala przekazywane treści.

Dużą atrakcją dla zwiedzających twierdzę są organizowane corocznie w sierpniu Dni Twierdzy Kłodzkiej, które przypominają o militarnej historii tego miejsca. Odbywa się wówczas rekonstrukcja bitwy o twierdzę z udziałem kilkuset żołnierzy. Wśród wystrzałów i huków armatnich, na stokach bojowych, odtwarzane są wydarzenia, jakie rozegrały się podczas kampanii napoleońskiej, kiedy doszło do oblężenia Kłodzka przez armię francuską. Po bitwie turyści mogą uczestniczyć w Biesiadzie Fortecznej, a wieczorem, wśród murów twierdzy, wysłuchać koncertu rockowego lub wziąć udział w nocnych manewrach. Dodatkowo na kłodzkim rynku odbywa się Jarmark Forteczny, prezentujący dorobek artystyczny i kulinarny ziemi kłodzkiej oraz różnego rodzaju rekonstrukcje historyczne.

Ciekawostka
Niektórzy osadzeni w twierdzy więźniowie wsławili się brawurowymi, długo i precyzyjnie przygotowywanymi ucieczkami, jak np. czeski magnat Wacław Kinsky, który w 1616 r. uciekł z celi przez wydrążony w ścianie tunel, albo adiunkt Fryderyka II – Fryderyk von Trenck, któremu, po wielu perypetiach udało się opuścić więzienie dopiero za trzecim razem czy Karol Eugeniusz Lux, francuski kapitan wywiadu, który w grudniową noc 1911 r., otwarłszy wytrychem swoją celę… opuścił Kłodzko pociągiem jadącym do Kudowy-Zdroju i Nachodu, a stamtąd do Wiednia.

 

więcej informacji na www.twierdza.klodzko.pl

Most Św. Jana

Most św. Jana jest jednym z najbardziej charakterystycznych zabytków Kłodzka, łączący starówkę z częścią miasta zwaną  Wyspą Piasek. Początek budowy mostu datowany jest bardzo różnie, ponieważ istnieją dwa źródła mówiące o jego powstaniu. Według pierwszego jest to 1281 rok, data ta została wykuta pod figurą Chrystusa na krzyżu i nie zgadza się ona z drugim źródłem czyli datą 1286 rok podaną przez kronikarza Georga Promnitza. Budowę mostu w wersji pierwotnej prawdopodobnie zakończono w 1390 roku a figury znajdujące się na moście zaczęły się pojawiać od XVI do XVIII w. fundowane przez hojnych i zamożnych mieszczan, tworząc tym samym osobliwą galerię. W ciągu wielu wieków istnienia most był wielokrotnie przebudowywany i wzmacniany, szczególnie w czasie wojen husyckich (1428-1434) oraz wielokrotnie był remontowany np. w latach 1626, 1701, 1889 i 1978. W przeszłości most posiadał dwie bramy mostowe tzw. Brama Mostowa Górna wzniesiona pod koniec XIII w. prawdopodobnie nie miała charakteru obronnego, tworzyła całość z murami obronnymi otaczającymi miasto i Brama Mostowa Dolna powstała prawdopodobnie w drugiej połowie XV w. Obie bramy zostały rozebrane.

W 1655 roku ustawiono na moście pierwszą z sześciu ufundowanych przez mieszkańców Kłodzka i miejscową szlachtę, figurę wotywną: była to Pieta i tak oto rozpoczęło się dekorowanie mostu barokowymi figurami:

Pieta (Matka Boska z ciałem Chrystusa)

Rzeźba ta umiejscowiona jest na zachodniej balustradzie mostu na największym, kaplicznym filarze i dodatkowym cokole. Wykonana została z piaskowca przez nieznanego artystę a ufundowana przez ówczesnego starostę Kłodzka, hrabiego Jana Jerzego von Götzena i jego małżonkę, Marię Elżbietę, świadczą o tym ich herby oraz wyryte poniżej figury na cokole inskrypcje w języku niemieckim : “J.G. Graf von Götzen, Landeshauptmann zu Glatz. M.E. Graefin v. Götzen geb. Gr. Von Hoditz 1655”. Pozostała część napisu jest nieczytelna.

Święty Wacław 

Figurę tego świętego, patrona Czech, ustawiono na południowo-zachodniej stronie mostu naprzeciw św. Franciszka Ksawerego co miało wskazywać na podobieństwa obu postaci w sensie kompozycyjnym i ideologicznym. Rzeźba św. Wacława ustawiona została w XVIII w. o czym świadczy słabo widoczny napis : “Errichtet im Jahre 1715” co znaczy “Wykonano w roku 1715”. Wykonana została z piaskowca podobnie jak inne figury. Nieznane są informacje na temat fundatora owej rzeźby oraz nieznany jest również jej wykonawca. Autor przedstawił świętego jako rycerza dzierżącego sztandar co miało być nawiązaniem do jego sławnych czynów w obronie suwerenności państwa. W 1729 roku papież Benedykt XIV zatwierdził w 800-lecie śmierci Wacława, jego kult. W 1908 roku w Pradze, na placu św. Wacława postawiono pomnik przedstawiający go jako rycerza na koniu.

Święty Jan Nepomucen( z Nepomuka) 

Fundatorem figury świętego, patrona Czech był syn hrabiego von Götzena – Franciszek w 1707 roku. Świadczą o tym wyryte na cokole herby fundatora i jego żony, z domu księżniczki Lichtenstein. Rzeźba wykonana została z piaskowca i uznana jest za bardzo przeciętne dzieło, autor nie jest znany. Figury świętego najczęściej były ustawiane na mostach i miały chronić przed powodziami.

Święty Franciszek Ksawery 

Posąg przedstawiający patrona Kłodzka, ufundowany przez mieszkańców w 1714 roku jako wotum po zarazie jaka nawiedziła miasto. Świętemu towarzyszą trzej chorzy mężczyźni i Indianin trzymający tarczę z herbem Kłodzka. Rzeźba wykonana została ze słabego piaskowca dlatego przy kolejnej renowacji jaka miała miejsce w 1915 roku podjęto decyzje o zastąpieniu oryginału kopią. Replikę rzeźby wykonał rzeźbiarz Tschötschel, jego pomocnikami byli Wagner i Busch. Pozostałości oryginału zostały umieszczone w muzeum.

Chrystus na krzyżu (Ukrzyżowanie)

Figurę Chrystusa wraz z towarzyszącą mu św. Marią Magdaleną umieszczono po wschodniej stronie mostu, w miejsce gdzie stał niegdyś drewniany krzyż. Postawiono ją 5 października 1734 roku na polecenie hrabiego von Herbertsteina lub jego małżonki. Autor kłodzkiego “Ukrzyżowania” nie jest znany, przypuszcza się że mógł to być miejscowy kamieniarz, który przyjął zlecenie od fundatora.

Trójca Święta i ukoronowanie Najświętszej Marii Panny

Ciekawa, późnobarokowa grupa figur, będąca chyba najmasywniejszą rzeźbą spośród wszystkich znajdujących się na moście. Fundatorem był w 1714 roku Franciszek Ferdynand baron Fitschen, właściciel Gorzuchowa, którego herb i nazwisko zostały umieszczone na ozdobnym cokole. Rzeźba wykonana z piaskowca, twórca tak jak w poprzednich przypadkach nie jest znany

 

Podziemna Trasa Turystyczna

Powstanie podziemnych korytarzy i tuneli pod ulicami Kłodzka zawdzięczamy działalności mieszkańców, którzy na przełomie XIII i XVII wieku drążyli swoje piwnice pod budynkami starówki w celach gospodarczych jak i militarnych. Piwnice wykorzystywali głównie handlarze jako magazyny, w których przechowywali swoje towary, a w czasie wojen jakie nawiedzały Kłodzko te same podziemne korytarze służyły za schrony.

Z powodu braku zabezpieczeń podziemnych przejść, w latach pięćdziesiątych XX w. znaczna część starówki była zagrożona, zaczęły osiadać fundamenty i pękać ściany kamienic. Z pomocą kłodzkiej starówce przyszła ekipa specjalistów z AGH w Krakowie, warszawska grupa speleologów oraz górnicy z Przedsiębiorstwa Robót Górniczych w Wałbrzychu. W kwietniu 1962 roku rozpoczęły się wieloletnie prace związane z zabezpieczeniem podziemi, w wyniku prac konieczne stało się wyburzenie wielu wartościowych architektonicznie budynków północnej pierzei rynku oraz kilku zabudowań przy ulicy Łukasińskiego, udało się natomiast uchronić przed zburzeniem fundamenty i podziemia pod południową, wschodnią i częścią zachodniej pierzei pl. B. Chrobrego.

Wieloletnie prace zabezpieczające pozwoliły ocalić najstarszą część Kłodzka, pojawiła się również możliwość wyodrębnienia wielopoziomowej trasy podziemnej pod ulicami starówki. Projekt owej trasy przygotowany został przez grupę specjalistów z krakowskiej AGH w 1966 roku, stąd też pochodzi nazwa trasy – 1000–lecia Państwa Polskiego.

Podziemna Trasa Turystyczna liczy ok. 600 metrów długości i przebiega od ulicy Zawiszy Czarnego ku wyjściu przy Twierdzy w obrębie ulicy Grodzisko. Udostępniona do zwiedzania została 4 grudnia 1976 roku, stanowi jedną z ciekawszych w Polsce podziemnych tras.

Zapraszamy Państwa do Podziemnej Trasy Turystycznej w Kłodzku,  codziennie w godzinach od 9.00 do 18.00.  Ruch na trasie jest jednokierunkowy -  zwiedzanie rozpoczynamy od ul. Zawiszy Czarnego, a kończymy u podnóża Twierdzy Kłodzkiej /ul. Czeska/.

 

ZABYTKI SAKRALNE

Bez względu na to, jak rozwija się jakikolwiek region kraju czy świata i bez względu na to, jak ukierunkowana jest jego gospodarka, każde z miejsc na całym ziemskim globie posiada dobra, które pozostawili przodkowie. Mogą… to być dzieła sztuki, przedmioty lub budowle. Na szczególną uwagę zasługują… z pewnością… budowle sakralne. Właśnie na ich przykładach obserwować można jak łączą… się tradycje kulturowe z dawnymi stylami architektonicznymi i z podziwianymi dziś kierunkami w malarstwie i rzeźbie. Oto zabytki sakralne, które znajdują… się w Kłodzku. Niektóre z nich są prawdziwymi perłami uznawanymi i docenianymi na całym świecie.

 

Kościół Parafialny Wniebowzięcia NMP

Za prawdopodobny początek budowy kościoła uznaje się 1194 rok, ale nie ma to dowodów, natomiast kamień węgielny położony został przez kłodzkich joannitów około 1344 roku. Inicjatorem budowy był arcybiskup praski Arnost z Pardubic, mocno związany z Kłodzkiem, który umierając w 1364 roku zapisał znaczne sumy pieniędzy na kontynuację budowy. Budowa kościoła ruszyła dopiero w drugiej połowie XV wieku. W 1462 roku rozpoczęto budowę wieży południowej, zwaną Białą a wieżę północną zwaną Czarną rozpoczęto budować w 1487 roku ale ukończono dopiero na początku XVI wieku.W 1562 roku kościół przejęli protestanci a w 1624 roku jezuici, którzy rozpoczynają jego modernizację. W wyniku długotrwałych, bo blisko 350 –letnich , prac powstała okazała późnogotycka budowla.

Wnętrze kościoła posiada wystrój barokowy choć nie brak w nim również cech pochodzących z innych okresów. Wielce zasłużył się w tym względzie Michał Klahr, rzeźbiarz który swą karierę rozpoczynał właśnie przy wystroju tego kościoła. Szczególną uwagę przykuwa m.in. pochodzący z lat 1727-1729 ołtarz główny, wykonany przez Krzysztofa Tauscha, następnie ufundowana w 1717 roku ambona, autorstwa Michała Klahra, pochodząca z XIV wieku “Kłodzka Madonna z Czyżykiem” oraz pomnik biskupa Arnosta. W bocznej nawie kościoła, po lewej stronie od ołtarza głównego znajduję się nagrobek arcybiskupa Arnosta, z jego osobą wiążą się dwie legendy. Podobno jako młody chłopiec uczęszczał do szkoły prowadzonej przez kłodzkich joannitów, będąc na jednym z nabożeństw spostrzegł że figurka Matki Boskiej odwraca od niego swoją twarz, wtedy to postanowił zostać duchownym. W roku 1343 zostaje praskim biskupem a rok później obejmuje funkcję arcybiskupa praskiego. Arnost z Pardubic zmarł 30 czerwca 1364 roku i zgodnie z jego wolą, ciało sprowadzono do Kłodzka gdzie został pochowany w nawie głównej, w krypcie przed ołtarzem. Niebawem król Karol IV zlecił przygotowanie nagrobka, prawdopodobnie słynnej praskiej pracowni Piotra Parlera. Prawie 100 lat od śmierci arcybiskupa miało miejsce dziwne zdarzenie, które szybko uznano za cud, z jego nagrobka zaczęła wyciekać oleista ciecz o intensywnym i przyjemnym zapachu, zdarzenie powtórzyło się w dzień Bożego Ciała. Owy cud miał świadczyć o szczególnej opiece jaką darzył Kłodzko arcybiskup. Z nagrobkiem duchownego związana jest jeszcze jedna historia, otóż z nie znanych przyczyn zaczął pękać. Zdarzenie wiązano z przepowiednią samego arcybiskupa Arnosta , który spisał ją jeszcze przed swoja śmiercią. Popękany nagrobek w XIX w. podczas renowacji kościoła został przeniesiony do nawy północnej. Obecnie w nawie północnej pod pierwszym filerem znajduje się jeszcze marmurowy pomnik klęczącego arcybiskupa, wykonany przez czeskiego rzeźbiarza Jana Jandę.

Kościół WNMP był niegdyś otoczony murem cmentarnym, który został rozebrany w wyniku likwidacji cmentarza pod koniec XIX w. Pozostała jedynie okazała późnobarokowa brama z trzema figurami świętych: św. Franciszka Ksawerego, św. Ignacego Loyola i św. Franciszka Borgiasz , zwana Brama Czarną.

 

Kościół i klasztor OO. Franciszkanów 

Początek kościoła datuje się na rok 1257, istniała wtedy kaplica św. Klary i św. Franciszka odwiedzana przez pielgrzymów. W 1270 roku franciszkanie otrzymali od Ottokara II znaczne tereny na Wyspie Piasek, a w 1350 roku w dokumencie odpustowym mowa jest już o kościele Najświętszej Marii Panny i św. Franciszka. Przybycie franciszkanów do Kłodzka spotkało się z dużym niezadowoleniem ze strony zakonu joannitów i samych mieszkańców miasta. Kolejne budowane kościoły przez franciszkanów niszczyły wojny, pożar w 1463 roku a później powódź w 1475 roku. W XVI w. Zgromadzenie przestało istnieć, jedynym śladem ich obecności była kaplica na terenie założonego w 1542 roku cmentarza.W 1604 roku do Kłodzka przybywa dwóch braci zakonnych z Pragi, którym według niektórych źródeł udało się do 1612 roku odbudować kościół, niestety został on skonfiskowany i utworzono w nim drukarnię i szkołę niemiecko-ewangelicką. W 1622 roku prawnie odzyskują mienie a w 1628 roku rozpoczynają budowę obecnego kościoła. Kościół w stanie surowym ukończono w 1631 roku, natomiast wnętrze wykończono dopiero w 1697 roku. W 1783 roku kościół i klasztor zostaje zniszczony przez kolejna powódź. Fundamenty budynków zostały mocno naruszone. W 1810 roku w wyniku dekretu o sekularyzacji franciszkanie zostali usunięci a budynki kościoła zostały przez rząd pruski przemianowane na szpital wojskowy a kościół zyskuje miano kościoła garnizonowego. W wyniku tych działań zniszczona została część wystroju kościoła ale przetrwały do naszych czasów freski Feliksa Antoniego Schefflera, zdobiące sklepienie sali jadalnej. Malowidło przedstawia Trójcę Świętą, św. Franciszka oraz innych świętych i męczenników.

Kościół pw. Św. Jerzego i św. Wojciecha

Według kronik teren na którym stoi obecnie kościół przy ulicy Łukasińskiego należał kiedyś do joannitów. W 1275 roku istniała w tym miejscu kaplica szpitalna dla chorych na trąd pw. św. Jerzego. Kaplicą opiekowali się zakonnicy. W 1344 roku joannici opuścili ten teren pozostawiając jedynie szpital, który uległ spaleniu w XV w. Książę ziębicki i hrabia kłodzki Henryk Starszy oddaje w 1478 roku bernardynom zbudowany w miejscu zgliszcz kościół i klasztor. W roku 1479 biskup wrocławski Rudolf z Rudesheim poświęcił kościół i o tej pory był to kościół pod wezwaniem św. Jerzego i św. Wojciecha. W 1517 roku został uszkodzony przez pożar, a zakon wkrótce zostaje rozwiązany. Teren po kościele zajmuje rada miejska, która organizuje w nim szpital. W 1622 roku część przedmieścia spłonęła a z nimi budynki po zakonie bernardynów. Bernardyni po prawie stu latach wracają do Kłodzka, na miejscu swoich dawnych budowli budują wkrótce kaplice. Najpierw w 1662 roku powstaje kaplica św. Antoniego Padewskiego, później w 1667 roku Najświętszej Panny Marii oraz w 1700 roku św. Józefa i św. Barbary. W wyniku oblężenia wojsk austriackich w 1760 roku kościół ponownie ucierpiał , a w 1834 roku został przemianowany na kościół ewangelicki garnizonowy. Od 1946 roku kościół zajmują siostry Klaryski od Wiecznej Adoracji.

 

Muzeum Ziemi Kłodzkiej

to miejsce, które powinien zwiedzić każdy turysta odwiedzający Kłodzko. Placówka mieści się w barokowym gmachu dawnego konwiktu jezuickiego, którego budowę rozpoczęto w II połowie XVII i ostatecznie zakończono w I połowie XVIII w. Konwikt (w XVII-XVIII w. tak określano internat dla uczniów szkoły, mieszczący się poza jej terenem) to jeden z najpiękniejszych obiektów w mieście. Za projektantów i budowniczych konwiktu uważa się architekta włoskiego pochodzenia Andrea Carove, działającego głównie w Pradze architekta i sztukatora Carla Lurago oraz kłodzkiego mistrza budowlanego - Augustina Reinsbergera. Budynek przez cały okres swego istnienia służył celom oświatowym (z krótkimi przerwami podczas wojen śląskich i napoleońskich). Po II wojnie światowej w konwikcie mieścił się krótko Państwowy Urząd Repatriacyjny, a następnie Szkoła Podstawowa i Liceum Ogólnokształcące dla Pracujących. W 1971 r. obiekt przekazano na cele muzealne.

Muzeum powołano w 1963 r. i administracyjnie podporządkowano miastu. Pierwszą jego siedzibą był budynek dawnej komendantury twierdzy przy pl. Bolesława Chrobrego 22, zwany Pałacem Komendanta. Po kilku latach działalności, na skutek zapadania się podziemi pod kłodzką starówką, budynek został rozebrany. Zbiory muzeum ulokowano w renesansowym dworze, w Jaszkowej Górnej. W 1971 r. na cele muzealne przeznaczono obecne lokum przy ul. Łuksiewicza 4. W latach 1976-1986, w trakcie remontu, przywrócono świetność konwiktowi zachowując wszystkie elementy zabytkowej budowli, na zewnątrz stylową elewację, wewnątrz pierwotny układ i wystrój architektoniczny. Na parterze, w dawnym refektarzu konwiktu, urządzono bibliotekę, na pierwszym i drugim piętrze kolejno: barokowy salon, zwany „Złotym”, salę konferencyjną, w dawnej dwukondygnacyjnej kaplicy św. Alojzego salę koncertową oraz obszerne sale wystawiennicze. Dobudowano też nową część obiektu, gdzie znalazły się magazyny i pracownie muzeum. Na wewnętrznym dziedzińcu urządzono muzealne lapidarium. Odremontowano też średniowieczne, sięgające 6 metrów w głąb, podziemia konwiktu, stanowiące dużą atrakcję dla zwiedzających.

Nowa siedziba Muzeum Ziemi Kłodzkiej otwarta została w grudniu 1986 r. stając się pierwszym w mieście obiektem kultury dysponującym odpowiednimi warunkami do właściwego funkcjonowania tego typu placówki. 

Od początku istnienia muzeum gromadzi i przechowuje spuściznę kulturalną ziemi kłodzkiej, jak również prowadzi bogatą działalność badawczą, wystawienniczą, wydawniczą i popularyzatorską. Gromadząc pozyskuje dobra kultury z zakresu historii, etnografii, archeologii, numizmatyki, medalierstwa, rzemiosła i sztuki oraz obiekty przyrodnicze regionu kłodzkiego. Wśród największych kolekcji wyróżnić można zbiory cyny, szkła artystycznego, numizmatów, zegarów śląskich doby uprzemysłowienia na Dolnym Śląsku, malarstwa, grafiki i rysunków oraz map i planów ziemi kłodzkiej.

Muzeum realizuje bogaty program regionalny, w związku z którym prowadzi szereg prac badawczych i dokumentacyjnych. Ich owocem są wystawy, odczyty, konferencje i sesje naukowe, jak również edycje publikacji, wśród których wymienić należy m.in., wydawany od 1985 r. periodyk, „Zeszyty Muzeum Ziemi Kłodzkiej”, monografię Kłodzko, dzieje miasta (Kłodzko 1998) czy materiały pokonferencyjne, jak np. Zdroje Ziemi Kłodzkiej. Historia, przyroda, kultura, przyszłość (Kłodzko ; Wrocław 2001), Marianna Orańska a ziemia kłodzka (Kłodzko 2010).   

Obok stałych wystaw, jak Zegary mechaniczne popularne na Śląsku w XIX w i na początku XX w. czy Współczesne kłodzkie szkło artystyczne na tle tradycji szklarstwa ziemi kłodzkiej, nieustannie organizowane są tu wystawy czasowe, odbywają się koncerty muzyki dawnej i współczesnej, z udziałem znakomitych polskich i zagranicznych wykonawców, a także wykłady i odczyty dotyczące historii regionu.

Muzeum na przestrzeni ostatnich lat, także dzięki muzealnej bibliotece, w której gromadzone są wszelkie piśmiennicze materiały regionalne, stało się głównym ośrodkiem wiedzy i informacji o ziemi kłodzkiej.

Placówka jest organizatorem cyklicznych, lubianych przez mieszkańców i turystów wydarzeń, m.in. od lat organizowanych targów staroci i giełd minerałów, mających stałe miejsce także w ogólnopolskim kalendarzu imprez. Rokrocznie włącza się w organizację Europejskich Dni Dziedzictwa, Dni Twierdzy, a dla dzieci i młodzieży przygotowuje, pełne niespodzianek,  Lato w Muzeum i Ferie w Muzeum. Niezmiennie dużym wydarzeniem jest organizowana w maju Noc w Muzeum, podczas której można nie tylko zwiedzić placówkę nocą, ale też uczestniczyć w specjalnie na tę okoliczność przygotowanych atrakcjach – widowiskach teatralnych, koncertach, wystawach, pokazach multimedialnych, happeningach.

Dodatkową atrakcją muzeum jest dziedziniec, gdzie wśród zgromadzonych zabytków – kamiennych rzeźb, fragmentów zabytkowej kamieniarki i zieleni można odpocząć i zadumać się nad historią i urodą tego  miejsca.

Ciekawostka:
Nad głównym wejściem do muzeum znajduje się popiersie patrona konwiktu, Alojzego Gonzagi, świętego kanonizowanego w 1726 r. Kłodzcy jezuici bardzo starannie i celnie wybrali dla swoich wychowanków wzór do naśladowania. Św. Alojzy Gonzaga był bowiem patronem młodzieży, zwłaszcza studiującej. Z okazji święta patrona (21 czerwca) w konwikcie odbywały się uroczyste msze, a jego pomieszczenia były specjalnie dekorowane. Tego dnia wychowankowie konwiktu spożywali też bardziej wykwintne posiłki.

Muzeum Ziemi Kłodzkiej czynne jest:

od listopada do kwietnia

wtorek, środa, czwartek, piątek od 10.00 do 16.00
sobota  i  niedziela od 11.00  do 17.00

od maja do października:

wtorek, środa, czwartek, piątek od 10.00 do 17.00
sobota i niedziela od 11.00 do 17.00

Biblioteka muzealna czynna jest w środy, czwartki i piątki od 10.00 do 16.00.

tel.: 074 867 35 70, 074 867 38 95
fax: 074 865 96 65
e-mail: sekretariat@muzeum.klodzko.pl
www.muzeum.klodzko.pl

 

źródło: www.klodzko.pl